مهم ترین واصلی ترین سنت نوروزی،گستردن خوان نوروزی یا هفت سین است. درگذشته اتاقی راجهت پهن کردن سفره آماده میکردند که اتاق فروردین نامیده می شد. دیوارهای این اتاق را حتما سفید میکردند و بر روی میزی گلدان گل وکوزه آب وظرفی از آتش می گذاشتند.آتش باچوب صندل یا چوب های خوشبوی دیگر تغذیه میشد.مطابق سنت هرکس باید بادست خود چوب برآتش بگذارد ونام درگذشتگان خانواده را بازگوید. اگرچه هم اکنون شیوه چیدن خوان نوروزی یا سفره هفت سین درمیان اقوام وطوایف مختلف ایرانی وشهرها ومناطق مختلف متفاوت است،اما آنجه دراین خوان میان همه ایرانیان مشترک است،همان وجود هفت سین نوروزی است.هفت سین چنانکه میدانیم،ترکیبی است ازهفت چیز مختلف که نام آنها با سین شروع میشود.به اعتقاد برخی ازمحققان،سفره ی نوروزی یاسفره هفت سین درنزد ایرانیان قدیم برای پذیرایی از فروهرهایی که درنوروز به خانه خود بازمی گشتند،گسترده میشد.عدد7درنزد ایرانیان قدیم،عددی مقدس ونشانگر7امشاسپند وفرشته بزرگ ایران قدیم است.

روایات مختلفی درباره سفره نوروزی وجود دارد بعضی معتقدند که این سفره دراصل هفت شین وشامل،شراب،شکر،شهد،شیر،شمع،شمشاد و شایه(میوه)بوده است.بعضی نیز آن را هفت چین یعنی هفت چیزچیده شده ازدرخت می دانند.حتی دربرخی نقاط،سفره هفت میم هم رواج داشته واقلامی مانند،میوه،ماهی،مرغ،ماست،مربا،مسقطی ومیگو یا چیزهای دیگر راشامل میشده است.